Rick Shamier

Eén van mijn zusters is ongeneeslijk ziek. Een jaar geleden vroeg ze me: ‘Rick, wil jij mijn uitvaart regelen?’. Zonder te aarzelen antwoordde ik direct: ‘Ja, natuurlijk doe ik dat’. Inmiddels zijn we een jaar verder. Deze zuster is een alleenstaande, zeer kwetsbare vrouw. Ze heeft nooit een solide sociaal netwerk om zich heen kunnen […]

Twee weken geleden vierde ik mijn verjaardag, mijn 60ste om precies te zijn. Die avond waren mijn partner en ik omgeven door tientallen lieve, lieve mensen. De zorg voor eten en drinken hadden we uit handen gegeven, dat was heerlijk ontspannen. Dus was er volop tijd voor ontmoeting en openhartig contact. De genodigden vormden bij

Een feestje van je leven maken….  betekent oog hebben en tijd maken voor momenten van plezier. Iedere dag. En dit doe je niet alleen (!) voor je zelf. Bewust je focus brengen naar vreugdevolle momenten in het leven. Het is een levensstijl, een attitude, maar ook een vaardigheid. Eentje die je kunt kennen, leren en

Vanavond heb ik een verjaardagsfeestje. Het mijne. Mijn 60ste. Gisteren las ik het berichtje van iemand die 50 werd. Hem werd de vraag gesteld ‘waar ben je trots op?’. Was leuk om zijn antwoord hierop te lezen. Voor mijzelf vond ik die vraag al direct oninteressant. De vraag die bij mij resoneert is ‘waar ben

‘De tweede generatie dreigt anders te worden overgeslagen’. Vooral deze uitspraak echoot door mijn hoofd.   Vorige week had ik een gesprek met een Indische vrouw. We hadden elkaar ontmoet voorafgaand aan de herdenking op 15 augustus. Zij, derde generatie en zoals ze zichzelf omschreef ‘nog niet zo lang uit de kast’. Waarmee ze bedoelde

Rupert Spira is een Engelse leraar in non-dualiteit. Hij brengt de boodschap van alle grote religieuze en spirituele tradities terug tot twee essentiële waarheden: 1. geluk is wat je bent, en 2. we delen ons zijn met alles en iedereen. Spira zegt dat het zoeken naar geluk aan de hand van objecten, situaties en relaties

Vandaag 15 augustus herdenk ik mijn ouders, ooms en tantes. Geboren en getogen in voormalig Nederlands Indië. Allemaal gevangen gezeten in Jappenkampen. Amper over verteld, hun leed alleen gedragen. Wat dit voor mij betekent als kind uit de tweede generatie? De traumasporen liggen dagelijks op de loer. Los van alle therapie en persoonlijke ontwikkelingswerk. Ik

Ik ben aan het organiseren waar ik op 15 augustus wil zijn. Die dag is er weer de Nationale Herdenking. Dan staan we stil bij alle slachtoffers van de Japanse bezetting in Nederlands-Indië. En de nawerking van hoe de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost Azië is geweest. Voor mensen die zich verbonden voelen met het Indische

Op dit moment zit ik achter mijn laptop in Heemstede. We hebben de kampeervakantie in Limburg onderbroken en zijn voor een paar nachtjes weer thuis. Als ik naar buiten kijk, zie ik dat het weer overvloedig regent. En terwijl we wachten op drogere dagen, merk ik dat ik geniet. Vakantietijd betekent voor mij ook tijd

Op 15 augustus is er weer de Nationale Herdenking. Dan staan we stil bij alle slachtoffers van de Japanse bezetting in Nederlands-Indië. En de nawerking van hoe de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost Azië is geweest. Voor mensen die zich verbonden voelen met het Indische veld soms nog dagelijks voelbaar. Onze ouders en grootouders deden hun

Onlangs gaf ik een interview over ‘geweld en agressie’, een thema dat ik zelf had uitgekozen. De interviewer was een zorgvuldig luisterende, rustige jongeman. Allebei hebben we Indische roots; ik ben van de tweede generatie, hij derde. Ik vertelde over mijn ervaringen als jongste zoon van ouders die allebei in Jappenkampen gevangen hebben gezeten. Welke

‘Neem maar mee naar huis en kijk maar welke je wilt hebben.’ zei ze. Ken je dat, dat je bij familie bent en dat je opeens naar oude foto’s zit te kijken? In dit geval was ik bij mijn zus. Thuisgekomen blijkt dat merendeel van de foto’s al zijn gedigitaliseerd en opgeslagen op schijf. Toch

‘Ik heb besloten dat ik los-ban-dig wil worden’, zegt ze. We trekken onze jassen uit en hangen deze over de rugleuningen van de stoelen. Ik heb afgesproken met een aantal oud-deelnemers voor een lunch. De ontspannen, openhartige sfeer uit de trainingszaal vindt moeiteloos haar weg naar dit donkerbruine eetcafé aan de rand van Haarlem. ‘Los-ban-dig,

Er zijn ondenkbaar veel manieren om een bijeenkomst te starten en mensen te laten kennismaken met elkaar. Voor het karakter van de programma’s die ik bied, is dit een van mijn favorieten. Ik nodig mensen uit om rond te lopen door de zaal, in tweetallen tegenover elkaar te gaan staan en zichzelf voor te stellen.

Momenteel ben ik in contact met vier Indische mannen en vrouwen, 3e generatie. Mensen wiens leven op dit moment behoorlijk in beslag wordt genomen met de zorg die zij dragen voor hun ouders. Het bepaalt hun agenda, kost ze veel energie en roept een mengeling aan twijfels en tegenstrijdige emoties op. Maar behalve dat, hebben

Terwijl ik deze woorden uitsprak, beleefde ik ze opnieuw en voelde ze kloppen in mijn hart. In contact zijn met eigenliefde is in mijn leven nogal een queeste geweest. De waardigheid van mijn beide Indische ouders is er in Jappenkampen letterlijk uitgeslagen en geschopt. Over de waardigheid van mijn Armeense voorvaders nog maar te zwijgen.

Het is Koningsdag 2023. Ik ben neergestreken ergens op de vrijmarkt in Haarlem. Een plek waar een houtkacheltje staat en koffie wordt geschonken. Tegenover me zit een jonge vrouw in wiens gezicht ik duidelijk Aziatische trekken herken. En nu is hier haar vraag: ‘Heeft U Indische roots, meneer?’. Ik bevestig en vertel dat mijn beide

Mijn moeder kon verrukkelijk koken, ik heb het van haar geleerd….. Nou, niet dus. Zeker weten kookte ze lekkerder dan elk restaurant waar ik ooit gegeten heb. Maar in de overdracht is wat mis gegaan. Koken en het gebruik van Indische kruiden had ze letterlijk ‘in de vingers’. Kon ze niet overbrengen. Dus bij mij