Vanavond heb ik een verjaardagsfeestje. Het mijne. Mijn 60ste.
Gisteren las ik het berichtje van iemand die 50 werd. Hem werd de vraag gesteld ‘waar ben je trots op?’. Was leuk om zijn antwoord hierop te lezen. Voor mijzelf vond ik die vraag al direct oninteressant. De vraag die bij mij resoneert is ‘waar ben je dankbaar voor?’.
Als eerste natuurlijk mijn gezondheid en mijn gezonde verstand. Daarbij waardeer ik mijn vermogen om te kunnen nuanceren en mijn bescheidenheid het meest. Dan het gegeven dat ik in Nederland ben geboren en hier ben opgegroeid. Dit maakt dat ik hier als gay man een waardig leven kan leiden en trouwen met mijn partner. Ik beschouw het als een voorrecht, dat we hier een comfortabel leven hebben kunnen opbouwen.
De realiteit van zestig zijn is ook dat ik in mijn leven al van heel veel dierbare mensen afscheid heb moeten nemen. De realisatie dat niets in het leven blijvend of vanzelfsprekend is als ik altijd dacht. Heel cliché, maar die wijsheid daalt in met de jaren. Als ik terugkijk zeg ik wel es ‘en dat ik ondanks de start in een onveilig Indisch milieu toch goed terecht ben gekomen’. Maar diezelfde wijsheid vertelt me nu dat ‘had ik toen niet…., dan was er nu geen…..’. Dus in werkelijkheid is het omgekeerd. Dankzij de opvoeding die mijn ouders mij gegeven hebben, ben ik nu waar ik wezen wil. Het leven dat zij mij geschonken hebben was een cadeau, maar wel verpakt in schuurpapier.
Genieten van het leven gaat voor mij over dankbaarheid. En vandaag helemaal. Vanavond heb ik een groep vrienden en schoonfamilie uitgenodigd; mijn eigen familie zie ik dit weekend. Ik ga een woordje doen, we heffen een glas en we gaan wat lekker eten. Samen zijn met mensen bij wie ik me helemaal veilig en gezien weet, is het grootste geschenk dat ik me kan voorstellen. Me verbonden voelen en geborgen zijn.
Met het leven dat jou is gegeven, waar ben jij dankbaar voor?