‘De tweede generatie dreigt anders te worden overgeslagen’. Vooral deze uitspraak echoot door mijn hoofd.
Vorige week had ik een gesprek met een Indische vrouw. We hadden elkaar ontmoet voorafgaand aan de herdenking op 15 augustus. Zij, derde generatie en zoals ze zichzelf omschreef ‘nog niet zo lang uit de kast’. Waarmee ze bedoelde dat ze sinds kort haar kwaliteiten ook professioneel inzet voor Indische mensen. Ik, tweede generatie en al heel lang uit de kast. Als trainer, coach en vriend ben ik beschikbaar voor Indische mensen. We deelden over ons Indisch zijn, de overeenkomsten en verschillen tussen de generaties. En we herkenden in elkaar het verlangen om meer verbondenheid te creëren. We gaan kijken of we hierin iets voor elkaar kunnen betekenen.
Wij van de tweede generatie hebben de oorlog zelf niet meegemaakt, maar de gevolgen daarvan vormen in essentie ons levensverhaal. De beleving van ‘me gevangen voelen’, ‘overleven’ en ‘niet kunnen praten’ zitten gebakken in mijn systeem. Ik kan nu zeggen: ik heb geen prettige jeugd gehad, ik heb me vierentwintig uur per dag onveilig gevoeld. Ik heb me altijd afgevraagd of mijn ouders wel van elkaar hielden, en of er wel van mij gehouden werd. Die woorden heb ik nu gevonden, maar dat vergde decennialang zoeken. Het lef om ze uit te spreken is er nu, daar heb ik veel angsten voor onder ogen moeten zien. Het vertrouwen om hierbij open in contact te blijven is er nu, daar heeft het me van huis uit aan ontbroken. En ondanks mijn gevorderde leeftijd, mezelf zichtbaar maken gaat nog regelmatig gepaard met hobbels. Van mezelf doen spreken, gaat bijna nooit vanzelfsprekend. Uitgesproken ingetogen.
De derde generatie lijkt over het algemeen iets meer bij machte om zich te uiten. Vooral via de creatieve kunsten mogen we daar bij zijn en van genieten: muziek, exposities, literatuur, theater, culinair om maar een paar gebieden te noemen.
Nu ben ik nieuwsgierig. Broeders en zusters tweede generatiegenoten: hoe is dit voor jullie? Voel jij je vrij om jouw levensverhaal volledig te delen? Om jouw persoonlijke lief en leed te laten zien en horen? Of schuilt er een waarheid in dat zinnetje dat ‘wanneer we ons lief en leed niet delen, dan dreigt de tweede generatie te worden overgeslagen’. Hoe is dat voor jou?