‘Neem maar mee naar huis en kijk maar welke je wilt hebben.’ zei ze. Ken je dat, dat je bij familie bent en dat je opeens naar oude foto’s zit te kijken? In dit geval was ik bij mijn zus. Thuisgekomen blijkt dat merendeel van de foto’s al zijn gedigitaliseerd en opgeslagen op schijf. Toch kwam ik een paar tegen die ik niet eerder had gezien, zoals deze. Op de achterkant staat niets geschreven. Hij houdt me bezig, merk ik.
‘Mijn vader was KNIL-militair, geweermaker.’ Dit zinnetje zal ik in mijn leven al duizenden keren uitgesproken hebben. Maar mijn vader zelf vertelde er niet veel over. Dat deed, kon of wilde hij niet. Dus wat hij precies allemaal deed en beleefd heeft, daarover tast ik in het duister. Inmiddels is hij al meer dan twintig jaar geleden overleden, dus antwoorden zal ik niet meer krijgen van hem. En nu ik deze foto zie, vraag ik me af: wat heb je daar in Indië allemaal gezien en gehoord, Pap? Wat hebben jij en je makkers moeten doen? En wat heb je moeten doorstaan?
Heb jij ook Indische roots en herken je dat er verhalen zijn die onze (groot-)ouders niet hebben gedeeld, maar je toch bezig kunnen houden? Hoe ga jij daar mee om? En als je – net als ik in deze situatie – weet dat je nooit meer antwoorden gaat krijgen, hoe is dat voor je?