Rick Shamier

Contacttrainingen gaan over communiceren vanuit je hart. Wanneer je hierin deelneemt kun je dat zelf zien, horen en voelen. Iemand die dit ook prachtig demonstreert is Sir Ian McKellen. In dit korte filmpje praat hij met twee mannen over de vraag van een taxichauffeur. Wat gebeurt is in mijn ogen een toonbeeld van congruente communicatie. En

Ik hou ervan mezelf te blijven ontwikkelen, mijn skills uit te breiden en mijn weten te verdiepen. Op dit moment neem ik deel in een opleiding Familieopstellingen. Een warm, inspirerend team trainers en assistent trainers in Amersfoort. Blok 7 alweer, we oefenen met het begeleiden van een individuele opstelling. Ik breng de vraag in: hoe

‘Sommige mensen moeten er een ziekte voor krijgen om te beseffen dat het ‘nu’ het enige is wat telt, ik hoef er alleen maar veertien uur voor te vliegen.’ Ik ben in gesprek met een studiemaatje, online. We doen een oefening in waarheidsbevinding. Met de ogen dicht, om beurten tien minuten reflecteren op jezelf: heb

‘Rick!! Mammi already dead, Patty now ook dead, Linda tjapeh, wil niet meer!’ De auto is nog maar net tot stilstand gekomen, als ze de deur van de auto opentrekt. Voor ik het weet vliegt ze me om de nek. En begint hartverscheurend te huilen. Ik houd haar stevig vast. Ik voel haar bovenlijf schokken.

‘Kies een moment waarop jouw beleving van het trauma zijn hoogtepunt bereikte.’ Was de instructie bij een oefening in een opleiding traumawerk, inmiddels alweer wat jaartjes geleden. Er schoot mij het beeld te binnen dat ik als kind in ons ouderlijke huis aan de eettafel zat. Lagere school leeftijd, ik tekende of deed wat huiswerk.

Vraagt Raymond zich af. Raymond is nu 54. Zijn Indische vader heeft als kind in een Jappenkamp gezeten. Eerder deelde Raymond in de groep dat hij is opgegroeid in een gezin dat erg gesloten voor de buitenwereld was. Zijn moeder was zowel fysiek als psychisch ziek en daardoor vaak afwezig. Vader gedroeg zich binnenshuis als

Vijfendertig jaar na hun gedwongen vertrek uit Indië zijn mijn ouders nog één keer terug geweest. Dat was in 1988. Ik was toen 27 en een hartenwens van mij ging in vervulling: ik mocht mee. Toen dit alles bekend werd, besloten zeven van mijn ooms en tantes ook mee te komen. Het werd een unieke,

Ik heb net ‘ge-beeldbeld’ met familie in Bandung, Indonesië. Geen idee of de vervoeging van dit woord bestaat, maar de mobiele techniek is er. In 1988 zette ik er voor de eerste keer voet aan de grond en was bij mijn familie daar. Mijn Tante Connie had ik al eens in Nederland ontmoet. De manier

Voel me senang. Ben aan het nagenieten van de informatieavond gisteren over mijn training Weg van Vergeving. ‘Ben je zenuwachtig voor zo’n bijeenkomst?’ vroeg een deelnemer na binnenkomst.   ‘Nee, helemaal niet, ik vind het juist ontiegelijk leuk dat jullie er zijn!’ Behalve de informatie over de inhoud van de training, neem ik mensen mee

‘Het is de eerste keer dat ik een tekst las, die geen wrevel bij me opriep.’ Aan het woord is Ineke. Ze is 63 jaar oud en deelneemster in Weg van Vergeving. ‘Ik zit met een onrust van binnen, al heel lang. En ik heb eindelijk besloten om deze training over vergeving te gaan doen.

Marlon had deelgenomen aan een workshop Familieopstellingen bij een collega van me. De dagen daarna kreeg hij last van – voor hem – onverklaarbare emoties. Ten einde raad had hij mijn collega opgebeld en die had hem doorverwezen naar mij. Ik maakte kennis met een jeugdig uitziende jongeman, schat hem achter in de dertig. Bruine

‘Zou jij op de uitvaart van mijn vader willen spreken?’. Deze vraag kwam van Sylvia, een oud deelneemster. Opmerkelijk, want behalve Sylvia had ik nog nooit iemand van haar familie ontmoet. Ook haar vader niet. Ik voelde me vereerd door het vertrouwen dat ze in me stelde. En ik ervoer het als een voorrecht om

Mijn hele leven ben ik doodsbang geweest voor mijn vader. De man was ex-KNIL militair, heeft 3,5 jaar als krijgsgevangene moeten werken in de mijnen in Japan. Binnenshuis gedroeg hij zich als een dictator. Met zijn onvoorspelbare woede-uitbarstingen zette hij mij 24 uur per dag op scherp. In die omgeving leerde ik niets over gevoelens

In de tweede bijeenkomst die ik verzorgde voor een team jeugdbeschermers, had ik ieders kwaliteit in beeld gebracht. De NLP-tools die ik daarvoor had ingezet vonden vruchtbare bodem. Joost was ziek geweest, dus voorafgaande aan de derde bijeenkomst had ik met hem individueel een inhaalsessie. Het werd een persoonlijk gesprek, waarin hij me onder andere

Wanneer ik als kind op zaterdag met mijn moeder mee ging om ‘de zware boodschappen’ te halen op de markt, eindigden we steevast bij Toko Medan. Voor mij in alle opzichten ‘het einde’, want meestal mocht ik iets lekkers uitkiezen. Een lumper, risolles of pasteitje waren favoriet. Toko Medan was ook de plek waar we

Mijn vader heeft nooit willen vertellen wat hij heeft meegemaakt als krijgsgevangene in Japan. Als jongvolwassene had ik op een gegeven moment toch sterk de behoefte om te weten ‘waar we niet over mochten praten’. Ik ben ver gegaan om die beladen leegtes enigszins ingevuld te krijgen. In de tijd van vóór de computers, bracht