‘Rick!! Mammi already dead, Patty now ook dead, Linda tjapeh, wil niet meer!’ De auto is nog maar net tot stilstand gekomen, als ze de deur van de auto opentrekt. Voor ik het weet vliegt ze me om de nek. En begint hartverscheurend te huilen. Ik houd haar stevig vast. Ik voel haar bovenlijf schokken. Ik ben zo blij dat ik haar weer in mijn armen kan sluiten.
Mijn nicht Linda is moe. Het is acht jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Haar moeder, mijn tante Connie, is vijf jaar geleden overleden. En haar zus Patty had ik drie maanden geleden nog aan de telefoon. Ik zei haar toen dat ik in maart met haar wilde dansen. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Vijfendertig jaar geleden was ik voor het eerst in Indonesië en leerde de Indonesische tak van mijn familie kennen. Ik werd deelgenoot gemaakt van de rauwheid van hun bestaan. En ik sloot ze in mijn hart. Over de jaren heen ben ik hier nog acht keer opnieuw geweest. En steeds meer dierbaren vallen weg.
Eergisteren ben ik aangekomen in Bandung. Gisteren bezocht ik de graven van mijn tante en nicht. Met de jetlag nog steeds in mijn systeem voelt het acclimatiseren intenser dan ooit.
Vandaag voerde de autorit dan eindelijk naar het adres van mijn nicht Linda. Onstuimig en temperamentvol zoals ik haar ken, had ze de deur van de auto opengetrokken. En toch voelde deze omhelzing anders dan anders, een beetje ongemakkelijk. Ik had nog geen tijd gekregen om de veiligheidsgordel los te maken.