‘Sommige mensen moeten er een ziekte voor krijgen om te beseffen dat het ‘nu’ het enige is wat telt, ik hoef er alleen maar veertien uur voor te vliegen.’
Ik ben in gesprek met een studiemaatje, online. We doen een oefening in waarheidsbevinding. Met de ogen dicht, om beurten tien minuten reflecteren op jezelf: heb ik mijn waarheid geleefd? Wanneer de ene aan het woord is, luistert de ander en is aanwezig vanuit het hart. Zij in Nederland, ik in Semarang, Indonesië na mijn eerste week familie bezoeken.
‘Ik denk aan mijn neef André vorige week. Die mijdt al zijn familie, zus, oom en tante. Die hebben we twee dagen moeten bellen en appen, geen gehoor. En uiteindelijk voor zijn oom Rick komt wel opdagen bij de yoghurttent. Het klinkt misschien raar, maar ik merk nu keihard dat ik over een half jaar zestig wordt. Bij alles wat ik hier hoor en meemaak, zit ik in mum van tijd in de relativering en zachtheid. Zo anders dan alle keren dat ik hier eerder was. Ik realiseer me dat ik alleen maar ‘nu’ heb, ik kan alleen nu invloed uitoefenen. Ik heb geen invloed op de lange termijn, over week vlieg ik alweer weg. Ik merk dat ik door dit besef ook bewust soms patronen doorbreek. Hoe ik André apart pak, hem meeneem om apart te zitten, samen op dat bankje. Face to face, mijn knieën tegen zijn knieën aan. Vragen hoe het met hem is sinds zijn moeder drie maanden geleden overleden is en hij alleen woont in dat grote huis. Of hij kan huilen, of hij goed eet, of hij kan slapen. Als eerste begint hij te huilen. Ik omarm en ik blijf bij hem. Ook al komt eerst mijn nicht mij roepen dat mijn nasi koud wordt en dan mijn andere nichtje hetzelfde. De familiebanden zijn zo verstrengeld en verziekt hier.’
Ik voel mijn hartstreek weer tintelen. Mijn handen en voeten tintelen hier de hele dag. Alsof ik net een ademsessie heb afgerond.
‘Mijn nicht Uka is veel te zwaar, echt klassiek obesitas patiënt, erg dominant en emotioneel manipulatief. Het kost me weinig moeite om te putten uit mijn skills van afstemmen. Meebewegen tot op punt dat ze bij de rand komt, dan ben ik duidelijk, bewaak ik mijn grenzen. Dan kijk ik haar aan, zeg nee, blijf kijken en denk: nee je manipulatie werkt niet bij mij, je dramatranen ook niet. En dan merk ik dat ik ook weer smelt, compassie voel. Maar dan zie ik ook hoe haar kinderen er onder lijden. En dat doet zo’n pijn.’
Terwijl ik dit zeg voel een kramp in mijn buik en hartstreek. En ik huil. Ik leg de ene hand op mijn borst en andere op mijn ogen, die vochtig zijn. Ik laat het huilen en de schokjes maar even gebeuren.
‘Ik ben gewoon heel zacht, maar tegelijkertijd duidelijk naar hun moeder. En dan zitten haar kinderen bij ons in de huiskamer, bezig met hun mobiels. Maar ik weet dat ze oren en ogen op steeltjes hebben, alles waarnemen en observeren hoe oom Rick met hun moeder omgaat. En zo bijzonder, twee van haar dochters werden opeens bij begroeting erg fysiek. Sta ik om beurten te huggen met de meest teruggetrokken dames in hoofddoekjes. En niet eventjes, maar lang vasthouden. Initiatief komt vanuit hen. En dan denk ik, je gaat zo je rol te buiten, door me zo lang zo innig te omarmen doorbreek je veel islamitische voorschriften. Echt volle langdurige omarmingen hoor, wow!’
Ontroerd, stromen er weer wat tranen uit mijn ogen, van vreugde.
‘Wat ik lastig vond was een ethische kwestie. De vraag die me door een neef KieKie werd gesteld of ik getrouwd ben. Ja, ik ben getrouwd. Kenapa isteri tidak di sini? Waarom is je echtgenote niet mee. Op dat moment ben ik me bewust dat ik in Semarang ben, een aantal familieleden heb die streng orthodox islamitisch zijn en niet weten dat ik gay ben. Ik heb het woord ‘isteri’ niet gecorrigeerd. Sowieso hoor ik door gebrekkige Engels hier dat ‘he’ en ‘she’ lukraak door elkaar heen wordt gebruikt. Ik antwoordde dat ‘ie’ moet werken. En dat is ook zo.’
‘Bij afscheid nemen zeg ik steeds: take care of yourself, take care of your children, your mother, and take care of your heart. Het raakt ze, ik voel het, net zoals ik door hen ben geraakt. Ik kom verbinding brengen. Dat is wat ik hier mag doen. Ik wil hier gewoon af en toe zijn. Bij mijn familie. Contact maken en invloed uitoefenen. Familie verbinden met zichzelf en met elkaar.’
En nu heb ik een vraag voor jou: leef jij jouw waarheid? En dan bedoel ik niet enkel of jij dit vindt, maar zie je dit ook terug in jouw omgeving? Dat is namelijk het effect van congruente communicatie. Je missie en kwaliteit zichtbaar maken in de omgeving. Wil je weten hoe dat werkt?