‘Kies een moment waarop jouw beleving van het trauma zijn hoogtepunt bereikte.’ Was de instructie bij een oefening in een opleiding traumawerk, inmiddels alweer wat jaartjes geleden.
Er schoot mij het beeld te binnen dat ik als kind in ons ouderlijke huis aan de eettafel zat. Lagere school leeftijd, ik tekende of deed wat huiswerk. Vanuit deze positie kon ik de lange gang in de gaten houden en de voordeur zien. Iedere werkdag rond een uur of vier wachtte ik zo op het moment dat mijn vader thuis kwam. De man die me angst inboezemde, die ik niet recht aan durfde te kijken. Maar wel van een afstandje nauwlettend in de gaten wilde houden.
De oefening bestond eruit dat ik in retrospectief mijn beleving van dat moment onder ogen ging zien. Wat gebeurde er feitelijk? Wat zag ik, wat dacht ik dan en wat voelde ik daarbij? Welk verhaal heeft mijn koppie daar vervolgens van gemaakt?
Ik ontdekte onder meer hoe extreem gespitst mijn oren dan waren op het geluid van die sleutel in dat slot. Letterlijk het sleutelmoment. Het afwachten alleen al ging gepaard met spanning. En de impact van dat geluid bracht mijn systeem helemaal in opperste stand van alertheid. Gevoeld, verdrongen, daardoor nooit gerealiseerd hoeveel spanning zich hierbij in het lijf van dit kind zich fysiek vastzette.
Wil jij meer kennis over hoe ons systeem werkt wanneer het – aanhoudend – overprikkeld raakt? En ben je zover om te onderzoeken hoe jij bent omgegaan met overweldigende gebeurtenissen in het verleden? Aan het licht brengen van primaire emoties als angst en woede zijn onderdeel in het proces van vergeving en heling. Ik vertel je er graag meer over, en als je wilt ben ik bij je wanneer je jouw onderzoek doet.