Voel me senang. Ben aan het nagenieten van de informatieavond gisteren over mijn training Weg van Vergeving.
‘Ben je zenuwachtig voor zo’n bijeenkomst?’ vroeg een deelnemer na binnenkomst.
‘Nee, helemaal niet, ik vind het juist ontiegelijk leuk dat jullie er zijn!’
Behalve de informatie over de inhoud van de training, neem ik mensen mee in een ervaring. Om zelf te kunnen proeven wie ik ben als trainer en mens. Wat bij mij past is om een eigen ervaring te delen ter illustratie. Daar sta ik in, en boven. Dus in de loop van de avond vertelde ik iets over de explosieve buien van mijn vader. Over de onveiligheid waar ik 24 uur per dag aan heb blootgestaan. Waardoor ik opgroeide met angst in iedere vezel van mijn lijf. En hoe mijn systeem feilloos voor mij en mijn voortbestaan heeft gezorgd. Waarvan ik de traumasporen nog altijd in mij draag. Wat ik leerde om duurzaam te kunnen groeien. En hoe ik in staat ben geweest stapje voor stapje te helen. En wat ik kan, kan jij ook. En ik barst van de energie en verlangen om dit in mijn trainingen liefdevol en zorgvuldig met je te delen. We delen en helen.
Ik vroeg wat men wilde ontdekken en leren over Vergeving. Tipjes van de sluiers werden opgelicht. Maskers gingen een klein stukje naar beneden. Emotionele snaren werden geraakt, af en toe stokte een stem, vloeide een traan. Helende energie begon te stromen.
‘Je bent meer dan je denk wie je bent’, verzekerde ik. ‘En in al mijn groepen vinden mensen herkenning bij elkaar en ontstaat verbinding.’ Ik kan me oprecht niet herinneren dat dit niet het geval was.
Belangstellenden bedankten elkaar voor de openheid in elkaars verhalen. Dit is wat ontstaat als het veilig is en men zich gehoord voelt.
Heb ik je nieuwsgierig gemaakt? Heel fijn, want dat was mijn bedoeling. Weet dat ook jij van harte welkom bent.