Ik heb net ‘ge-beeldbeld’ met familie in Bandung, Indonesië. Geen idee of de vervoeging van dit woord bestaat, maar de mobiele techniek is er.
In 1988 zette ik er voor de eerste keer voet aan de grond en was bij mijn familie daar. Mijn Tante Connie had ik al eens in Nederland ontmoet. De manier waarop ik met open armen ben ontvangen door al haar kinderen en kleinkinderen, was overweldigend en ongekend. En ik sloot ze in mijn hart.
‘Als ik er niet meer ben, hou je dan wel contact?’ vroeg mijn Tante me. Ik ga ze binnenkort weer zien. Alleen anno 2023 zijn veel van hen er niet meer. Dus ik verwacht wederom lachen, gieren, maar af en toe ook sterk de behoefte hard te willen brullen.
Heb jij Indische roots en verhalen over ‘familie’ en ‘vroeger’ die diepe emoties raken? Blijf je er liever van weg of treed je ze tegemoet? In de training Heel Indisch nemen we de tijd hierbij stil te staan, te delen en persoonlijk in te groeien.