Vijfendertig jaar na hun gedwongen vertrek uit Indië zijn mijn ouders nog één keer terug geweest. Dat was in 1988. Ik was toen 27 en een hartenwens van mij ging in vervulling: ik mocht mee. Toen dit alles bekend werd, besloten zeven van mijn ooms en tantes ook mee te komen. Het werd een unieke, onvergetelijke reis.
In Bandung bezochten we mijn tante Connie, ‘het-halfzusje-van-mijn-moeder-die-daar-altijd-is-blijven-wonen’. Decennia lang was het contact met haar verloren gegaan. We praten over de tijd dat een brief er twee á drie weken over deed. Een enkele keer kwam post helemaal niet aan. Door inspanningen van oom Loeloe werd zij weer gelokaliseerd en de contacten hersteld. Voor mijn tante Connie was dit bezoek van haar familie uit Nederland een lang en diep gekoesterde wens. Met mijn moeder ervoer ze een bijzondere band. Door uiteenlopende redenen is de opvoeding van mijn tante feitelijk op schouders van mijn moeder terecht gekomen.
Met mijn oom Gerard logeerde ik bij mijn tante Connie in huis. Op een ochtend zat ik met hen aan de ontbijttafel. Wat begon als ontspannen gesprek, ging over in plagende grapjes en uitdagende opmerkingen. Al vlot verdween de onschuld, werd de toon scherper en het volume harder. En voordat ik het in de gaten had werden er een paar felle, rake meppen uitgedeeld. Er werd geschreeuwd en opeens barsten beiden in huilen uit. Mijn oom, duidelijk geschrokken van wat gebeurde, stond op en vertrok naar de veranda buiten. Beiden waren die ochtend nog een poos van slag. Over dit incident werd niet meer gesproken, maar ik wist dat de tranen van frustratie doordrenkt waren met tranen over verloren gegane tijd.
Mijn ouders, mijn ooms en tantes zijn er allemaal niet meer. Maar voor mij was dit opmerkelijke incident een eyeopener. Over hoe we kennelijk zomaar overvallen kunnen worden door oud kind gedrag. Hoe oud we ook zijn, als de omstandigheden lijken op die van vroeger, soms popt het innerlijk kind in ons weer op.
Ken jij dat ook, dat je opeens overvallen wordt door emoties en oud gedrag? Ben jij nu wel in staat op liefdevolle wijze voor jezelf te zorgen? En ben je ook zover om het zwijgen te doorbreken en er met anderen over te delen?