Vraagt Raymond zich af. Raymond is nu 54. Zijn Indische vader heeft als kind in een Jappenkamp gezeten. Eerder deelde Raymond in de groep dat hij is opgegroeid in een gezin dat erg gesloten voor de buitenwereld was. Zijn moeder was zowel fysiek als psychisch ziek en daardoor vaak afwezig. Vader gedroeg zich binnenshuis als een drilsergeant, die dagelijks ontplofte van boosheid en frustratie. Raymond vraagt zich nog altijd af waarom dat zo was. Liefst zou hij alles achter zich laten en zand erover.
‘Ik ga je hier twee antwoorden op geven, Raymond’, zei ik. ‘Er is een Oosterse visie die zegt dat het uitdoven van een oorlogstrauma zeven generaties duurt. En ik ken ook de visie van een Britse psychotherapeute en die verwoordde het in de volgende kernachtig zin: een trauma wordt net zolang doorgegeven totdat iemand de pijn wilt voelen.’
Ik zie Raymond de woorden bedachtzaam tot zich nemen. Het is een man die zorgvuldig zijn woorden afweegt en het duurt altijd even voordat hij antwoord geeft. Je zou kunnen denken dat hij geen contact met zijn gevoelens heeft. Ik ken hem al een poosje en heb ‘achter de schermen’ mogen kijken. Ik weet dat ik te maken heb met een zeer sensitief en gevoelig man. Iemand die van lef getuigd door aan deze training deel te nemen, gebeurtenissen en gevoelens aan het licht te brengen. Ze onder ogen te komen en ze op zijn beurt te verwerken. En met het delen van zijn vraag opnieuw een plekje in mijn hart heeft geraakt. Ik hoor zo duidelijk zijn verlangen.
Ben jij Indisch en wil je jouw levensverhaal in een betrokken groep lotgenoten onderzoeken? Verlang je net al Raymond de thema’s van je (voor-)ouders achter je te laten zodat je verder kunt met jouw eigen leven, jouw levensstaak en vreugde? Ik reik je graag de handvatten aan, die je daarbij duurzaam ondersteunen.