Terwijl ik deze woorden uitsprak, beleefde ik ze opnieuw en voelde ze kloppen in mijn hart. In contact zijn met eigenliefde is in mijn leven nogal een queeste geweest. De waardigheid van mijn beide Indische ouders is er in Jappenkampen letterlijk uitgeslagen en geschopt. Over de waardigheid van mijn Armeense voorvaders nog maar te zwijgen. Geen wonder dat er nogal wat ballast en lading aan mij is overgedragen door de generaties heen.
Ik ben mijn skills aan het uitbreiden en volg een jaaropleiding Familieopstellingen. We waren aanbeland in blok 7. Het was vrijdagmiddag, afronding van twee dagen over relaties. We maakten een rondje in de kring van aanwezigen en om beurten beantwoordde iedereen de vraag: hoe is het met je en wat wil je nog delen.
Ik had opgesteld en ervaren hoe de band met mijn eerste ex-partner is geweest. Ik had opgesteld en ervaren ‘dat wat ik nog niet in mijzelf heb erkend’ en ‘een hulpbron’. En ook had ik voor mijn mannenlijn gestaan. Mijn vader aangekeken, mijn grootvader, de overgrootvader en onze oervader. Eén voor één verwoordden ze de kwaliteiten die ze aan mij doorgegeven hebben. Ik stond er volledig open voor, liet ze binnenkomen en raken in mijn hart. En ik draaide me om en ben voorin in de mannenlijn gaan staan. Had gevoeld hoe ik me door hen in mijn rug gesteund mag weten. En ik heb me weer omgedraaid, ze aangekeken en ik heb voor ze gebogen. Een stille, diepe, intens doorleefde buiging en eerbetoon.
Als geen ander weet ik nu hoe kwaliteiten soms overgedragen worden als cadeautjes verpakt in schuurpapier. En heb nog meer tools in handen om anderen dit ook te laten ontdekken en helpen uitpakken bij zichzelf. Trots, en ik hou van mezelf.