Op mijn plek tussen de generaties

‘Bij het woord Indisch denk je misschien aan een klein mannetje, aardig en met een bruine huidskleur’, zei ik. ‘Ik ben niet klein, ik ben wel aardig, maar ik heb geen bruine huidskleur… en toch ben ik Indisch. Als je wilt weten hoe dat zit, kom dan met me praten.’

Met deze ter plekke bedachte pitch, stelde ik mezelf voor aan een groep van vijftig leerlingen en een paar docenten. Ik mocht meedoen aan een dag op school over burgerschap en deze middag was gereserveerd voor de zogenaamde Living Library. De Living Library is een sociaal verbindend evenement, waarin je de gelegenheid hebt om ‘levende boeken over een bepaald thema te lezen’. De thema’s zijn dan vertegenwoordigd door een mens van vlees en bloed, die hier vanuit eigen ervaring met je in gesprek willen gaan. Ik was daar als het boek ‘Indisch’.

In drie rondes heb ik gesproken met groepjes jongens en meisjes variërend in de leeftijd van 13 tot 18 jaar. En iedere keer verliep het gesprek anders. Sommigen leerlingen vertelden Indische roots te hebben, hun Opa was er geboren. Ze waren erg nieuwsgierig naar wat daar allemaal was gebeurd en de feitelijke toedracht van het vertrek naar Nederland. Binnen hun families wordt hier nauwelijks over gesproken. Anderen waren oprecht geïnteresseerd naar hoe ik als kind mijn opvoeding had ervaren. Met twee ouders die allebei 3,5 jaar in Jappenkampen hadden gezeten. ‘Heeft u een plezierige jeugd gehad?’, vroeg een ouderejaars. ‘Eerlijk gezegd, nee’, antwoordde ik.

Tijdens de nabespreking met de organisator, een paar docenten en andere boeken, vroeg iemand: ‘is het ook werken geweest of viel het wel mee?’ ‘Ik heb het niet ervaren als werken, maar ik denk dat je er wel wat communicatie skills voor nodig hebt’, antwoordde ik. ‘Maar ik vond het superleuk om te doen, en het smaakt naar meer.’ De organisator vertelde later dat hij deze editie ook best een beetje spannend vond. Normaliter vind je een ‘Living Library’ in een echte bibliotheek en zijn het vooral volwassenen die één-op-één in gesprek gaan met elkaar. 

Twee dagen later werd ik gebeld door een Indische man, derde generatie. We hebben elkaar vorig jaar ontmoet op 15 augustus, voorafgaand aan de Indië herdenking in Den Haag. Ik was daar deelnemer en gast aan een generatietafel, hij één van de organisatoren daarvan. Hij vroeg me of ik weer mee wil doen, maar dit keer als gespreksleider van een tafel. Hier hoefde ik niet lang over na te denken, natuurlijk wil ik dat. Graag zelfs. Ik heb inmiddels al een aantal Indische mensen uit mijn netwerk op de hoogte gebracht. Een paar hebben interesse om deel te nemen aan de generatietafel. En zijn bereid – hoe onwennig en spannend soms ook – om hun verhaal te delen. En voor dat moment een plek in te nemen tussen de generaties.

Deel dit bericht .....
Scroll naar boven