“Waar ik heel veel aan heb gehad is wat je vertelde over de verkramping van mijn lichaam. Hoe traumatische ervaringen doorwerken in je fysiek. Wat er gebeurt en hoe je dat heelt. Vooral de handgebaren die je erbij maakte, dat zal ik nooit vergeten. Het heeft me echt geholpen dat het nu weer beter met me gaat en ik weer met plezier mijn werk doe.”
Aan het woord is een 38-jarige zorgmedewerkster. We blikken terug op een viertal intervisiegesprekken. Tijdens de periode dat ik contact met haar had kreeg ze te maken met ingrijpende geweldsincidenten op haar locatie. En de dreiging dat tijdens haar slaapdiensten de agressie zich zou kunnen herhalen. Ze voelde zich vertrouwd in de groep en bij mij. En kon tijdens een van de vorige bijeenkomsten duidelijk aangeven dat ze tegen de grens aan zat om zich ziek te melden. Dit keer vanuit zorg voor zichzelf en haar persoonlijke welzijn. Want drie jaar geleden zat ze in een vergelijkbare situatie en is ze driekwart jaar met een burn out thuis geweest.
Terugdenkend aan deze vrouw vind ik het opmerkelijk hoe open en eerlijk ze haar gedachten en gevoelens onder woorden heeft durven brengen. Toonde kracht en lef door het delen van haar kwetsbaarheid. Meerdere aspecten van haar werk en privéleven zijn de revue gepasseerd. Hoe ze recentelijk heeft moeten dealen met drie uitvaarten, die haar zowel mentaal als fysiek uit balans brachten. En deze er debet aan waren dat haar draagkracht en energie op een dieptepunt kwamen.
En een andere praktijksituatie die ze inbracht, welke ging over een dilemma tussen loyaal zijn aan een client en loyaal naar de ouders van de client. Hoe ze allerlei strategieën had bedacht om dit dilemma te tackelen. Zoals een ervaren collega vragen erbij aanwezig te zijn. Toen ik haar liet nadenken over de drijfveren die voor haar van belang zijn in deze casus, zei ze ‘transparantie’. Ik vroeg haar daar contact mee te maken, waarna ze haar ogen sloot. Ze liet een diepe zucht ontsnappen. Ik zag haar schouders en bovenlichaam een stukje naar beneden zakken in de stoel.
Ze bleef even stil.
“Ik voel me nu meer ontspannen,’ vervolgde ze. ‘Ik moet eigenlijk lachen om mezelf, want ik weet nu wat ik wil in dit gesprek. En ik weet nu ook hoe ik het gesprek wil starten. En nu ik erover nadenk, ik voel me eigenlijk prettiger wanneer ik het gesprek alleen voer, en niet die collega erbij vraag.”
Bij het afscheid bedankt ze me nogmaals hartelijk. Voor de waardevolle lessen die ze bij me heeft geleerd. En voor de inzichten die ze heeft gekregen. Ik leg wel eens uit dat zogenaamde flow ontstaat als ons denken, voelen en doen met elkaar in balans zijn. Als je hier bij jezelf effectief op weet te reflecteren, laadt je weer op en kun je weer verder. Zelfs al na een kort, intensief traject.
Wil jij ook ontdekken hoe je weer oplaadt en de flow ontwikkeld? Kom kennismaken met mij en mijn handgebaren, dan kijken we samen welk traject op dit moment het beste bij je past. Voor het plannen van een afspraak kun je in dit scherm de groene knop rechts beneden ‘Schedule time with me’ gebruiken, kies zelf het moment dat ook in jouw agenda past.