Gisteren werd ik verrast door de vraag van een oud deelneemster. ‘Mijn vader ligt terminaal, mijn broer en ik zijn niet zo van de emoties, zou jij willen spreken op de uitvaart?’.
Nu heb ik vaker gesproken tijdens een dienst, maar nog niet eerder op die van iemand die ik niet persoonlijk ken. Ik doe het met liefde, antwoordde ik.
Voel me vereerd. Zie het als bijdrage in hoe we een Indische man, zijn familie en generatie kunnen eren en gedenken. En het klinkt misschien raar, maar tegelijkertijd van binnen maakt mijn hart een vreugdesprongetje; wow, dat ik me nu met mensen mag en kan verbinden, zowel binnen de omlijning van een training als ver daarbuiten. Voelt als een bestemming in een groter geheel.