‘Ik weet niet wat Indisch-zijn nu eigenlijk is…’, vertelde Joyce tijdens de informatieavond. ‘Natuurlijk heb ik Indische ouders en ben ik daar geboren, maar ik twijfel over of ik me ook Indisch voel, want wat is dat dan?’. Toen ik aan het einde van die avond vroeg wie er mee wilden doen met de training Heel Indisch, vlogen er spontaan drie handen omhoog waaronder die van haar.
Nu is het de tweede zondag van de 3-daagse training. Iedereen heeft een voorwerp meegenomen, dat voor hem of haar symbool staat voor ‘Indisch’. Joyce heeft een rantang meegenomen. Nu ze aan de beurt is deelt ze hoe ze is gekomen tot haar keuze en welke herinneringen er voor haar aan deze rantang verbonden zijn. Ik zie hoe ze haar lichaam onrustig beweegt en op afstand blijft van het voorwerp.
‘Joyce’, vraag ik, ‘hoe voelt het om hier nu te staan en dit allemaal te vertellen aan ons?’
‘Raar’, zegt ze. ‘Ik weet niet zo goed wat ik moet voelen’.
‘Pak de rantang es vast, als je wilt’. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan en ik herhaal mijn uitnodiging: ‘Pak het maar’.
Een beetje terughoudend pakt ze hem op en houdt deze voor zich. ‘Ik zie mijn moeder voor me’, zegt Joyce, ‘hoe ze met deze rantang loopt’. En dan opeens betrekt haar gezicht, zijn er tranen. Ik zie dat haar bovenlichaam lichtjes mee schokt. Tranen die ze mag laten stromen. Nu mag het, hier zijn we onder ons en is het veilig, laat het er maar zijn.
Even later bespreken we wat er bij haar gebeurde. Ze leert onder andere dat je niet kunt ‘bedenken’ wat je voelt, maar enkel gewaar zijn. Andere deelnemers herkennen hoe lastig het kan zijn om ’te dealen met een gevoel van iets te missen, zonder dat je weet wat het exact is’.
Een dag later ontvang ik een mailtje van Joyce. Ze vraagt welke zin ik had uitgesproken, waardoor ze tot dit inzicht kwam. Dat wilde ze op een tegeltje zetten. Ik herhaalde de kern en gaf haar daarbij de volgende tip: ik zou nog even wachten met een tegeltje, want de volgende keer gaan we contact maken met je soul en missie en dan is je vraag misschien beantwoord, zonde van het tegeltje, toch?!