Ik was zeventien jaar oud, net een jaartje ‘uit de kast’ en amper een paar maanden ‘uit huis’. Mijn leven als jonge gay in Amsterdam kon beginnen. Mijn eerste kamer was in Oost, in een destijds prachtig nieuwbouwcomplex. Ik woonde daar met een vijftal leeftijdgenoten. Eén van hen was Joop, die al langer uit de kast was en veel meer van gay Amsterdam had gezien.
Eind van de zomer werd het complex feestelijk geopend en was er in de gemeenschappelijke binnentuin een BBQ georganiseerd. Joop vond het belangrijk om duidelijk te maken dat er nu ook gays in het complex woonden. Dat was helemaal in overeenstemming met zijn extraverte karakter. Hij stond erop dat wij samen zouden dansen die middag. Ik vond het prima, dus zo geschiedde. Joop en ik hebben een paar nummers tegenover elkaar staan dansen. En op gegeven moment elkaar ook een kusje gegeven. Enorm gelachen.
Dat veranderde toen we later die avond op straat liepen. Een groepje pubers dat eerder die middag vanaf de zijkant naar ons had staan kijken, liep opeens achter ons aan. Ze begonnen denigrerende opmerkingen te roepen. Eentje van hen maakte zich los uit het groepje, kwam voor mij staan en keek me vol minachting aan. Het duurde niet lang of hij zei dat ie ons in elkaar zou slaan.
Nou ben ik absoluut geen vechter, en ondanks dat dit één van mijn ergste nachtmerries dreigde te worden, herinner ik me nog heel goed wat er gebeurde. Van binnen maakte de angst plaats voor boosheid, sterker nog, een onbeheersbare woede maakte zich van me meester. Ik voelde me koken en ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik dacht: ‘als het gaat tussen jij dood of ik dood, DAN GA JIJ DOOD, JONGEN, HARTSTIKKE DOOD!!!!’. Ik weet niet meer precies wat ik heb gezegd, maar het zal iets zijn geweest in het verlengde van die gedachte. Ik geloof dat Joop me heeft weggeduwd en meegetrokken. Al terugscheldend naar die pubers liepen Joop en ik weg en is het met een sisser afgelopen.
Dit incident staat in mijn geheugen gegrift alsof het gisteren was. Wat me hierover het meest is bijgebleven was de ervaring hoe dun het lijntje was tussen angst en woede, tussen me slachtoffer voelen en me als dader gaan gedragen. Ik heb hiervan geleerd dat ik van mezelf nooit zeker kan weten hoe ik me gedraag onder bepaalde omstandigheden. Zet mij onder flinke psychische druk, brainwash me, en wie zegt dat ik niet tot moorden in staat ben? Ik durf er geen vergif op in te nemen.
Heb jij ook wel eens iets meegemaakt, wat je nog heel lang als last bij je hebt gedragen? En kan je nu met milde blik communiceren over die ingrijpende gebeurtenis die zo’n impact heeft gehad in je leven? Daar waar het gedrag van jezelf of anderen betreft waar je niet trots op bent of voor schaamt, ben je er al mee in het reine voor jezelf?
Wil jij weten hoe je de last van traumatische gebeurtenissen kunt verwerken zonder daarbij afhankelijk te zijn van de ander? We praten hier namelijk over een proces van innerlijk opschonen, waar vergeving over gaat. Het gaat over jezelf transformeren en helen.
Wil je meer weten over de 4-daagse training Weg van Vergeving? Ik vertel je graag meer over.