De kwaliteit van de tweede generatie voor de tweede generatie.
Sinds een paar maanden werk ik samen met een collega Indische coach en trainer. Het toeval wil dat zij en ik even oud zijn en allebei een Indische vader hebben gehad, die KNIL-militair was. Onze beide vaders hebben in Jappenkampen gezeten. Hoewel wij die oorlog zelf niet hebben meegemaakt, zijn onze levens hierdoor getekend. Dragen wij de traumasporen in ons mee. Zoals veel van onze tweede generatie lotgenoten.
Hoewel onze samenwerking dus vrij nieuw is, voelt het opmerkelijk vertrouwd. Ik herken mezelf in haar sensitiviteit en doortastendheid. Ook ik ben gevoelig voor transparantie, autonomie en waardigheid. En ik voel me senang bij ons af en toe ongecensureerd delen. Een rechttoe rechtaan ventileren, iets dat we zeker niet van huis uit hebben meegekregen. Kortom, er is een gevoel van herkenning en verbondenheid ontstaan die weinig woorden nodig heeft.
Ik moest vanmorgen denken aan ons overleg gisteren. En realiseerde me, dat ik me vaak door haar met een half woord, al helemaal begrepen voel. Misschien is dat wel de kracht en kwaliteit van ‘de tweede generatie voor de tweede generatie’.
Het is iets dat we niet alleen voor onszelf willen houden, maar ook anderen in willen delen. En de eerste resultaten van ons gemeenschappelijk aanbod tekenen zich al af, de inschrijvingen komen langzaam maar zeker op gang. Oktober bleek te kort dag, daarentegen zit de groep van november al bijna vol. Ook voor december hebben we de eerste inschrijvingen al binnen.
Ben jij ook Indisch van de tweede generatie en sta je open voor delen van onze levensverhalen met diepgang? Dan ben je welkom op De Uitgesproken Indisch Dag.