Met open mond sta ik aan de rand van het grasveld te kijken. Mijn aandacht wordt getrokken door een man, die als een balletdanser zijn bijna-tachtigjarige lichaam langzaam en gracieus beweegt. Uiterst geconcentreerd en ogenschijnlijk zonder enige moeite draaien benen, torso, armen en handen vloeiend door de lucht. Met mijn ogen wil ik hem alleen maar blijven volgen. Het ene moment intrigeren me zijn benen, de souplesse en gelijkmatigheid waarmee hij zijn linkerknie optilt. Het volgende moment zijn rechterhand, kijk zijn vingers en daar zijn pols. ‘Wow! Wat gebeurt hier allemaal?!’, vraag ik mezelf af. Ik voel tintelingen in mijn hartstreek en er komt een grote glimlach op mijn gezicht. Allemachtig.
Tai Chi, mijn eerste les. Met mij staan zo’n vijfentwintig mensen achter en om de leraar heen. Na een klein uur van uiteenlopende, meditatieve rek en strek bewegingen, zijn we nu aangekomen bij een allesomvattende vorm. En bijna iedereen beweegt met hem mee, lijkt de volgorde van deze vorm goed te kennen. Ik raak na de eerste paar bewegingen het spoor bijster en kies ervoor om een stapje opzij te doen.
Naderhand zegt een Indische vrouw tegen me: ‘Ik doe het al een poosje’. Als ik vraag hoe lang dat dan precies is, zegt ze een quasi nonchalant: ‘Zo’n vijfentwintig jaar…’ Ik schater het uit. Ik denk: ik heb geen haast. Ik heb nu al besloten dat ik deze lessen wil blijven volgen. Ik vertrouw erop dat ik deze vorm na een paar maanden met de groep mee kan doen. Ik ben zo onder de indruk van wat ik zie en zelf ervaar in mijn lijf. Het is fijn hier te zijn en aan mee te mogen doen.
Ik heb een getraind oog voor de non-verbale communicatie van een ander. Dit vind onder andere zijn oorsprong in de gezinssituatie waarin ik opgegroeid ben, welke ik toen als onveilig heb ervaren. Om te kunnen overleven heb ik geleerd continu mijn omgeving te scannen. Wat daar toen een noodzaak was, is inmiddels al weer heel lang een deugd geworden. Als coach en trainer is het vermogen tot observeren en afgestemd zijn op de groep een kwaliteit. Dit kunnen alle aanwezigen voelen, het straalt door in de kwaliteit van je acte de presance.
De impact van een verhaal zit slechts voor een klein deel in de woorden die je kiest. Meer effect heeft de intonatie van je stem en de manier waarop je met jouw stem de woorden kleur geeft. Maar de grootste invloed op onze communicatie is die van onze lichaamstaal. Welke houding neem je aan terwijl je jouw woorden spreekt, hoe rustig of snel haal je adem, hoe congruent ben jij met de taal van jouw lichaam. En hier was ik gestuit op het voorbeeld van Tai Chi leraar, een inspirerende man die helemaal geen woorden nodig heeft. En mij een magisch en bewonderingswaardig verhaal vertelt in alle stilte, rust en concentratie. Ik ben hier bij een hart dat tot mij spreekt via de aanwezigheid in zijn bijna-tachtigjarige lichaam. ‘Mijn motto’, zegt de Tai Chi leraar later tegen me ‘is oefenen, oefenen, oefenen… Maar altijd met een innerlijke glimlach.’
Wanneer glimlachte jij voor het laatst naar de signalen van je lijf? Wil je het bewustzijn verhogen van jouw fysieke sensitiviteit? Meld je aan voor de workshop Aandacht voor Contact op 2 september in Haarlem, dan gaan we samen aan de slag!