‘Voor hoeveel procent ben je Indisch?’, vroeg ie.
Onlangs was ik in Heiloo als deelnemer bij een workshop Familieopstellingen. We waren aan het napraten over een sessie, waarin ik als representant was gevraagd. Behalve de bevriende opsteller kende ik niemand van de aanwezigen. Dus niemand wist van mijn Indische roots.
Een deelneemster had een vraag ingebracht rondom haar sombere stemmingen. Ze had het vermoeden dat dit met haar Indische vader te maken had. Hij had als kind in een Jappenkamp gezeten en daar gezien hoe zijn moeder was gestorven. De vraagstelster mocht drie aanwezigen vragen om zichzelf, haar vader en haar moeder te representeren. En ik voelde hem al aankomen. Als eerste liep ze mijn richting op, keek me aan met een zoekende blik en vroeg: ‘Zou u mijn Indische vader willen representeren?’.
‘Ja, dat wil ik wel’, zei ik.
Ik stapte het veld in en voelde hoe mijn lijf verkrampte en de nek naar beneden bracht. Ik draaide langzaam lopend een rondje en kwam in een hoek van de zaal terecht waar het linoleum wat donkerder gekleurd was. Daar bleef ik staan, mijn hoofd naar beneden gebogen, starend naar het linoleum. De donkere plek op de vloer werd in mijn ogen al maar zwarter en groter. Mijn hoofd werd zwaarder, de spieren in mijn nek verstarden en ik voelde dat ik mijn hoofd niet eens meer omhoog kreeg.
Nu ben ik ervaren als representant. In het representeren van haar Indische vader werd die sessie veel doorvoeld, aangekeken, geuit, doorleefd. Kon ik verwoorden wat mijn aandacht zo trok en wat ik daarbij voelde. En lukte het om mijn vrouw weer aan te kijken en contact mee maken. En uiteindelijk kon ik ook mijn dochter weer zien. En zelfs in de armen nemen.
Tijdens het napraten vertelde ik over mijn Indische roots. Hoe ongelofelijk toevallig ik het vond, dat ze mij als representant voor haar vader had gevraagd. Er zaten namelijk nog 4 mannen in de zaal. En hoe vertrouwd ik ben met deze thematiek en intergenerationele verstrengelingen.
‘Voor hoeveel procent ben je Indisch?’, vroeg mijn vriend de opsteller.
Voor veel Indische mensen is de vraag naar hun culturele identiteit een verwarrende afweging. Ouder en wijzer nu, houd ik van eenvoud. ‘Indisch’ betekent voor mij iedereen die in de directe familielijn iemand heeft die in voormalige Nederlands Indië geboren en/of getogen is. En die zichzelf verbonden voelt met het Indische veld. Dus sinds ik voor mezelf de uitleg hanteer, dat ‘Indisch’ altijd een mengelmoes van culturen en achtergronden in zich draagt, is het alles of niets. Tegenwoordig antwoord ik zonder twijfel en beslist: ik ben honderd procent Indisch!
Heb jij Indische roots en herken je één of meerdere elementen uit mijn verhaal? Nieuwsgierig om jouw verhaal te delen en met andere Indische mensen bij stil te staan? Samen met een collega trainster, net als ik 2e generatie Indisch, organiseer ik bijeenkomsten voor lotgenoten. Deze hebbe we Een Uitgesproken Indisch Dag genoemd. Het is voor mensen van de 2e generatie door mensen van de 2e generatie. We komen samen met als doel het het delen van onze levensverhalen en het vinden van (h)erkenning en inspiratie bij elkaar. Selamat datang di Leusden!