“Maar het is al vier jaar geleden, en nog steeds als ik alleen thuis kom, wordt ik overvallen door verdriet, en moet ik mijn best doen om niet in huilen uit te barsten…” Het is vrijdagochtend vroeg. Ik heb zojuist een groep van vijf mensen verwelkomd in mijn workshop. Behalve de vraag om zichzelf kort voor te stellen, vroeg ik of ze een specifieke vraag hebben rondom het thema ‘contact’. Aan het woord is Iris, een vrouw van in de vijftig. Ze vertelt over een gebeurtenis die haar leven en dat van haar gezin ingrijpend veranderd heeft. Haar stem stokt. Ik zie dat haar kin trilt, haar ogen waterig worden en dat er tranen over haar wangen lopen. Ik houd oogcontact, voel de neiging om haar een knuffel te geven en blijf rustig zitten. Ik geef haar de tijd. Och lieverd, denk ik. Met zachtere stem zegt ze: “ik ben bang dat ik het toch allemaal nog niet zo goed verwerkt heb…”.
Later die ochtend sta ik naast een flipover. Ik vertel over een manier om de communicatie van onszelf met de buitenwereld en de binnenwereld makkelijker te begrijpen. Ik heb een schema getekend met in verschillende kleuren wat lijnen, woorden en pijlen. Ik praat over hoe ons systeem prikkels verwerkt. En ik kom te spreken over wat er in onze fysiek gebeurt als we iets ingrijpends meemaken. Ik lanceer alternatieve omschrijvingen voor begrippen als ‘trauma’, ‘integreren’ en ‘huilen’.
“Verwerken,” zeg ik, “verwerken is zo’n term dat we in het dagelijkse taalgebruik makkelijk in de mond nemen, maar weet je hoe verwerken eigenlijk werkt? En wat daar allemaal bij komt kijken?”
Nog geen twee minuten later zegt Iris dat ze vindt dat ze gewoon moet accepteren dat dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen.
“Ho, wacht effe,” zeg ik. “Accepteren is nog zo’n woord dat we makkelijk in de mond nemen, maar ook hier dezelfde vraag, weet je hoe accepteren werkt, wat daar allemaal bij komt kijken? En welke betekenis geef je aan fysieke verschijnselen zoals wanneer er tranen langs je wangen lopen bijvoorbeeld?”
Met mijn vragen nodig ik de deelnemers uit om stil te staan bij woorden waarachter veelomvattende processen schuilgaan. En gedurende de ochtend onderzoeken we ook de fysieke signalen van ons eigen lichaam en hoe we daar in contact mee zijn. Waarbij we bewust de aandacht brengen naar inspannen en ook bewust naar ontspannen.
Na afronding van het programma praat ik nog even met Iris. Ik kijk in een heel ander gezicht. Haar gezicht oogt voller, zachter, opener.
“Dankjewel,” zegt ze, “ik heb nu wat nieuwe perspectieven om naar mezelf te kijken.”
Nu heb ik een specifieke vraag voor jou is: hoe versta jij de taal van je lichaam? En is de beurt aan jou.… welke vraag heb jij voor mij?